Wanneer iemand een woning in Nederland koopt, neemt deze meestal een hypotheek. Dit betekent dat een koper geld zal lenen, een hypothecaire lening en de woning als onderpand zal gebruiken. De koper neemt contact op met een hypotheekmakelaar of -agent die in dienst is bij een hypotheekbemiddelaar. Een hypotheekmakelaar of -agent zal een kredietverstrekker vinden die bereid is om de hypothecaire lening aan de koper uit te lenen.

De kredietverstrekker van de hypotheeklening is vaak een instelling zoals een bank, kredietvereniging, trustmaatschappij, caisse populaire, financieringsmaatschappij, verzekeringsmaatschappij of pensioenfonds. Particulieren lenen af ​​en toe geld aan hypotheekverstrekkers. De kredietverstrekker van een hypotheek ontvangt maandelijkse rentebetalingen en zal een pand behouden op het onroerend goed als zekerheid dat de lening zal worden terugbetaald. De lener ontvangt de hypotheeklening en gebruikt het geld om het onroerend goed te kopen en eigendomsrechten op het onroerend goed te ontvangen. Wanneer de hypotheek volledig is betaald, wordt het onderpand verwijderd. Als de lener de hypotheek niet terugbetaalt, kan de geldschieter het eigendom in bezit nemen.

Hypotheekbetalingen worden vermengd met het geleende bedrag (de hoofdsom) en de kosten voor het lenen van het geld (de rente). Hoeveel rente een lener betaalt, hangt af van drie dingen: hoeveel wordt geleend; de rente op de hypotheek; en de afschrijvingsperiode of de tijd die de lener nodig heeft om de hypotheek terug te betalen.

De duur van een afschrijvingsperiode is afhankelijk van hoeveel de lener het zich kan veroorloven om elke maand te betalen. De lener zal minder rente betalen als de afschrijvingsrente korter is. Een typische afschrijvingsperiode duurt 25 jaar en kan worden gewijzigd wanneer de hypotheek wordt vernieuwd. De meeste kredietnemers kiezen ervoor om hun hypotheek om de vijf jaar te verlengen.

Hypotheken worden volgens een regelmatig schema terugbetaald en zijn meestal “gelijk” of gelijk, bij elke betaling. De meeste kredietnemers kiezen ervoor om maandelijkse betalingen te doen, maar sommigen kiezen ervoor om wekelijkse of tweemaandelijkse betalingen te doen. Soms omvatten hypotheekbetalingen onroerendgoedbelasting die door de onderneming die betalingen verzamelt, namens de lener naar de gemeente wordt doorgestuurd. Dit kan worden geregeld tijdens de eerste hypotheekonderhandelingen.

In conventionele hypotheeksituaties bedraagt ​​de aanbetaling van een woning ten minste 20% van de aankoopprijs, waarbij de hypotheek niet meer dan 80% van de getaxeerde waarde van de woning bedraagt.

Een hypotheek met hoge ratio is wanneer de aanbetaling van de kredietnemer op een huis minder dan 20% bedraagt.

De Canadese wet vereist dat kredietverstrekkers een hypotheekleningsverzekering afsluiten bij de Canada Mortgage and Housing Corporation (CMHC). Dit is om de kredietgever te beschermen als de lener in gebreke blijft bij de hypotheek. De kosten van deze verzekering worden meestal doorgegeven aan de lener en kunnen in één keer worden betaald wanneer de woning wordt gekocht of toegevoegd aan de hoofdsom van de hypotheek. Hypothecaire lening verzekering is niet hetzelfde als hypotheeklevensverzekering die een volledige hypotheek betaalt als de lener of de echtgenoot van de lener sterft.

Nieuwe huizenkopers zullen vaak een hypothecaire goedkeuring vragen van een potentiële geldschieter voor een vooraf bepaald hypotheekbedrag. Pre-goedkeuring verzekert de geldschieter dat de lener de hypotheek kan terugbetalen zonder in gebreke te blijven. Om goedkeuring vooraf te ontvangen, voert de kredietverstrekker een kredietcontrole uit bij de kredietnemer; een lijst met de activa en passiva van de lener aanvragen; en om persoonlijke informatie vragen zoals huidige werk, salaris, burgerlijke staat en aantal personen ten laste. Een overeenkomst voor voorafgaande goedkeuring kan een specifieke rentevoet vergrendelen gedurende de termijn van 60 tot 90 dagen van de hypotheekvoorkeur.

Er zijn enkele andere manieren voor een lener om een ​​hypotheek te krijgen. Soms kiest een thuiskoper ervoor om de hypotheek van de verkoper over te nemen, die ‘het aannemen van een bestaande hypotheek’ wordt genoemd. Door van een bestaande hypotheek een lenersvoordeel te maken door geld te besparen op advocaat- en taxatiekosten, hoeft het geen nieuwe financiering te regelen en kan het een rentetarief bereiken dat veel lager is dan de rentetarieven die beschikbaar zijn in de huidige markt. Een andere optie is dat de verkoper thuis geld leent of een deel van de hypotheekfinanciering verstrekt aan de koper om het huis te kopen. Dit wordt een Vendor Take Back-hypotheek genoemd. Een Vendor Take-Back Hypotheek wordt soms aangeboden tegen minder dan banktarieven.

Nadat een lener een hypotheek heeft verkregen, hebben ze de mogelijkheid om een ​​tweede hypotheek te nemen als er meer geld nodig is. Een tweede hypotheek is meestal van een andere geldschieter en wordt door de geldschieter vaak als een groter risico gezien. Vanwege dit, heeft een tweede hypotheek meestal een kortere afschrijvingsperiode en een veel hogere rente.